re-formacja

27.
Osobliwą rację godności ludzkiej stanowi powołanie człowieka do uczestniczenia w życiu Boga. Człowiek już od swego początku zapraszany jest do rozmowy z Bogiem: istnieje bowiem tylko dlatego, że Bóg stworzył go z miłości i wciąż z miłości zachowuje, a żyje w pełni prawdy, gdy dobrowolnie uznaje ową miłość i powierza się swemu Stwórcy.

44.
Człowiek ze swej natury i powołania jest istotą religijną. Wychodząc od Boga i zdążając do Boga, człowiek tylko wtedy żyje życiem w pełni ludzkim, gdy w sposób wolny przeżywa swoją więź z Bogiem.

898.
"Zadaniem ludzi świeckich, z tytułu właściwego im powołania, jest szukać Królestwa Bożego, zajmując się sprawami świeckimi i kierując nimi po myśli Bożej... Szczególnym więc ich zadaniem jest tak rozświetlać wszystkie sprawy doczesne... i tak nimi kierować, aby się ustawicznie dokonywały i rozwijały po myśli Chrystusa i aby służyły chwale Stworzyciela i Odkupiciela".

1260.
Ponieważ "za wszystkich umarł Chrystus i... ostateczne powołanie człowieka jest rzeczywiście jedno, mianowicie Boskie, to musimy uznać, że Duch Święty wszystkim ofiarowuje możliwość dojścia w sposób Bogu wiadomy do uczestnictwa w tej Paschalnej Tajemnicy". Każdy człowiek, który nie znając Ewangelii Chrystusa i Jego Kościoła, szuka prawdy i pełni wolę Bożą, na tyle, na ile ją zna, może być zbawiony. Można przypuszczać, że te osoby zapragnęłyby wyraźnie chrztu, gdyby wiedziały o jego konieczności.

1603.
[...] Powołanie do małżeństwa jest wpisane w samą naturę mężczyzny i kobiety, którzy wyszli z ręki Stwórcy. [...]

1877.
Powołaniem ludzkości jest ukazywanie obrazu Boga i przekształcanie się na obraz Jedynego Syna Ojca. Powołanie to przyjmuje formę osobistą, ponieważ każdy jest wezwany do Boskiego szczęścia; dotyczy ono także całej wspólnoty ludzkiej.

1998.
Powołanie do życia wiecznego ma charakter nadprzyrodzony. Zależy ono całkowicie od darmowej inicjatywy Boga, gdyż tylko On sam może się objawić i udzielić siebie. Przerasta ono zdolności rozumu i siły ludzkiej woli oraz każdego stworzenia.

2021.
Łaska jest pomocą, jakiej udziela nam Bóg, byśmy odpowiedzieli na nasze powołanie i stali się Jego przybranymi synami. Wprowadza nas w wewnętrzne życie Trójcy Świętej.

2085.
[...] Człowiek jest powołany, by ukazywać Boga przez swoje działanie, gdyż został stworzony "na obraz i podobieństwo Boże".

2392.
"Miłość jest... podstawowym i wrodzonym powołaniem każdej istoty ludzkiej".

2502.
Sztuka sakralna jest prawdziwa i piękna, gdy przez formę odpowiada swojemu właściwemu powołaniu, jakim jest ukazywanie i uwielbienie, w wierze i adoracji, transcendentnej tajemnicy Boga...

2820.
Rozeznając według Ducha, chrześcijanie powinni dostrzegać różnicę między wzrostem Królestwa Bożego a rozwojem kultury i społeczeństwa, do jakiego się przyczyniają. To rozróżnienie nie jest rozdzieleniem. Powołanie człowieka do życia wiecznego nie przekreśla jego obowiązku wykorzystania wszystkich sił i środków otrzymanych od Stwórcy, ale pobudza go, aby w tym świecie służyć sprawiedliwości i pokojowi.

"Aby twoje kontakty z ludźmi molgy być owocne, musisz umieć przedtem odosobnić się. Musisz docenić moment pustyni w twoim życiu..."

"Jeśli spojżysz na siebie w świetle wiary, zrozumiesz, że im bardziej jesteś przytloczony czynnościami, tym więcej czasu powinieneś poświęcać na modlitwę. W przeciwnym wypadku będziesz pusty, będziesz mial tylko wrażenie, że coś dajesz, ale będzie to iluzja. Nie można dawać tego, czego się nie ma..."

"W świetle wiary najważniejszą czynnością naszego dnia jest modlitwa. To ona musi zajmować pierwsze miejsce wśród innych czynności. Kontakt z Bogiem decyduje o wartości i znaczeniu naszej pracy..."

"Kiedy modląc się odczuwasz obecność Boga, czujesz się dobrze. Wtedy modlitwa może cię pociągnąć. Ty zaś możesz być przekonany, że modlisz się tylko do Boga. Jednak pelniejszą prawdę o swojej modlitwie odkryjesz, gdy staniesz się "gluchy" w relacji z Bogiem. Przekonasz się wtedy, że modląc się dla Boga, modlileś się też w jakiejś mierze... dla siebie; że twoja modlitwa nie byla w pelni bezinteresowna i czysta..."

"Kiedy zaczniesz doświadczać oschości na modlitwie, nie ulegaj pokusie rezygnacji. To wtedy bowiem, kiedy nic nie czujesz, modlisz się tylko dla Króla..."

"W zbiorowisku zwanym: ludzkosc jestes fenomenem niepowtarzalnym, osobowoscia jedyna w swoim rodzaju. Inaczej czujesz, myslisz, rozumujesz, oceniasz, przezywasz - inaczej niz wszyscy inni. Masz swoje wlasne spojrzenie na swiat i na siebie, na sprawy najwazniejsze i najprostsze. I tego nie wolno ci zatracic. Owszem, nalezysz do spoleczenstwa, zyjesz w nim, czerpiesz z jego madrosci, doswiadczen i dorobku, uczestniczysz w jego sukcesach i kleskach - jestes czescia spoleczenstwa, ale nie w tym sensie, jakobys byl jego produktem. Owszem, z pomoca spoleczenstwa budujesz swój osobny swiat. Wedlug opinii spoleczenstwa kontrolujesz siebie, bierzesz pod uwage jego oceny, sprawdzasz siebie poslugujac sie jego werdyktami - ale nie identyfikujesz sie z nim. Ono pomaga ci, zebys latwiej doszedl do swoich stwierdzen, ale ostateczny wyrok nalezy do ciebie. Ty rostrzygasz o tym, co jest sluszne, a co niesluszne, co jest piekne, a co grzeszne, co jest uczciwe, a co podle. Jestes sedzia spraw, które sie dzieja na zewnatrz ciebie i w tobie samym. I tego nikt nie moze ci odebrac, bo dopiero na tej drodze stajesz sie prawdziwym czlonkiem spoleczenstwa.

Ty na to sie narodziles i na to przyszedles swiat, aby swiadectwo dac prawdzie. Ale to wcale nie takie latwe i nie takie bezpieczne. Latwiej jest poddac sie fali, poplynac z pradem: dzien za dniem dostosowywac sie, dopasowywac, stawac sie cieniem, nasladowac tych, których oplaca sie nasladowac, od których wszystko - tak sie nam przynajmniej wydaje - w naszym zyciu zalezy. I tak z dnia na dzien bedzie zanikala granica pomiedzy toba a twoim spoleczenstwem, stracisz orientacje, gdzie konczy sie „ty”, a zaczyna sie „oni”; juz nie bedziesz wiedzial, jakie jest wlasciwie twoje zdanie, co sam myslisz, czego sam chcesz, kim sam jestes. Coraz bardziej bedziesz sie zatracal, zanikal, rozplywal sie w masie. Staniesz sie bezosobowa jednostka - nikim."

ks. Mieczyslaw Malinski, "Gory przenosic", str. 130-131